Յուաքանչյուր ոք,ում բախտ է վիճակվել լինել Անդրկովկասում, տուն է վերադարձել սիրահարված վիճակում:
Ուլյանա Սերգեյենկոյի նոր հավաքածուն նվիրված է իր ընտանիքին և Անդրկովկասին: Դիզայները որոշել է Փարիզին իր ստեղծագործական միտքը ներկայացման տեսքով հավաքածուի յուրօրինակ, չափազանց անձնական կարգավիճակը ընդգծելու համար:
Այդ ռոմանտիկ տարածաշրջանի գեղեցկությունը գովերգում են տասնյակ գրողներ և արվեստի տարբեր ոլորտների ներկայացուցիչներ: Ռուս դիզայներ Ուլյանա Սերգեյենկոյին ոգեշնչել են անձնական պատմություներ անցյալի և երկրի մասին, որոնց հետ դիզայները խոր կապեր է հաստատել մեջ է:
Յուաքանչյուր ոք,ում բախտ է վիճակվել լինել Անդրկովկասում, տուն է վերադարձել սիրահարված վիճակում: Այդ ռոմանտիկ տարածաշրջանի գեղեցկությունը գովերգում են տասնյակ գրողներ և արվեստի տարբեր ոլորտների ներկայացուցիչներ: Ռուս դիզայներ Ուլյանա Սերգեյենկոյին ոգեշնչել են անձնական պատմություներ անցյալի և երկրի մասին, որոնց հետ դիզայները խոր կապեր է հաստատել մեջ է:
Այս անգամ նա դիմել է Վրաստանի և Հայաստանի ժառանգությանը, որտեղ թաքնվել են նրա ամուսնու արմատները և ստեղծագործել են անցյալի արվեստագետները: Կովկասի և Անդրկովկասի ամենա ռոմանտիկ և ամբողջական պատկերի համար մենք պարտական ենք պոետ Լերմոնտովին, որը բազում պոեմներ է նվիրել Կովկասյան լեռների գեղեցկությանը և վերջինիս բնակիչների կրքոտ ներաշխարհին:
Նա իր սիրտը թողել է լեռներում, թեև առաջին անգամ հայտնվել այստեղ անթույլատրելի ազատամտության համար: Նրա զինծառայողական տարիներից Ուլյանա Սերգեյենկոն վերցրել է ասեղնագործության սյուժեները. Գարնանային վերարկուներով սլանում են շնչակտուր ձիեր, բարձր օձիգները և մուգ թավիշը հիշեցնում են գրքային հպարտ գեղեցկուհիների մասին, իսկ հնամենի եկեղեցիների և մենաստանների քարե պատերի նախշերը դառձել են ասեղնագործության հիմք: Հայտնի վրացի նկարիչ Նիկո Փիրոսմանիից նա ստացել է աքսեսուարների գաղափարները աքլորաձև պայուսակների, գառնուկների, ձիերի և այլ “կենդանական” սյուժեների տեսքով:
Պայուսակների են վերածվել նաև վրացական թմբուկները, որոնց վրա ծաղկում են ասեղնագործ նռնենիները: Իսկ արտասովոր գլխարկները Ulyana Sergeenko-ի համար ստեղծել է գլխարկների հայտնի հեղինակ Սթիվեն Ջոնսը: Սակայն Ուլյանա Սերգեյենկոյի ոգեշնչման գլխավոր աղբյուրն է դարձել ռեժիսոր Սերգեյ Փարաջանովի “Նռան գույն” կինոպոեմը: Այս կինոժապավենը առ այսօր անգերազանց է գույնի և նյութի հետ մասնագիտական աշխատանքի առումով:
