Մշտապես հետաքրքիր է հետևել հավաքածուի ճանապարհը առաջին նկարներից սկսած, և վերջացրած բեմում հայտնվող տարբերակով: Երբեմն ոգեշնչման աղբյուրները ակնայտ են. օրինակ՝ դա վերաբերվում է Ալեքսանդր Վանգի նոր հավաքածուին, որը անմիջապես պատմեց և Ջին Սիմոնսի, և հևի մեթալի մասին, սակայն դա կարելի է կռահել և առանց նրա մեկնաբանությունների: Նույնը կարելի է ասել նաև Ջոնաթան Անդերսոնի կողմից 80-ականներով, և Lacoste-ի կողմից «Թենենբաումների ընտանիքով» հետաքրքրվածության մասին: Եվ երբեմն սիրելի դիզայների ոգեշնչման աղբյուրը հասկանալու համար անհրաժեշտ է արվեստագետի մասնագիտացում. Simone Rocha-ի իրերում այնքան էլ դյուրին չէ ճանաչել Լուիզա Բուրժուայի հագուստի մասերը և նրա «սարդերին»: Բացի այդ զգացվում է նաև Միլեի հանրահայտ «Օֆելիան», որը կենդանացել է կանադացի ժամանակակից նկարիչ Ադադ Հաննայի տեսանյութում: Եթե ուշադիր հետևենք մեր նյութի անմիացիոն պատկերին, ապա կարելի է զգալ նրա վերջին շունչը:
